Ljóðasamkeppni grunnskóla Kópavogs

Englabróðir

Stóri bróðir ég sakna þín.

Eitt það sem ég þrái heitast er bara að sjá þig,

bara einu sinni alla vega.

En ég veit að þú ert alltaf hjá mér

og gætir mín í gegnum skýin.

Nú værir þú tólf ára,

tveimur árum eldri en ég. 

Þú myndir gæta mín samt,

þótt við hefðum fengið að vera hér 

samtímis.

En nú gerir þú það í gegnum skýin.

Það er skrítin tilfinning að sakna þín

án þess að hafa hitt þig.

Mér finnst ég hafa hitt þig 

í gegnum minningar þeirra 

sem þekktu þig best

og við elskum báðir. 

Þú hést Rafn, ég heiti Rafnar

því ég gæti krummans þíns.

Litaða dimman

Dimman svífur yfir ljósið og þau heilsast

og gefa hvort öðru ljós og dimmu

Lifðu Lífinu, Lífið er stutt

Gerðu það sem þú vilt ekki hlusta á það sem aðrir segja.

Hlustaðu bara á góðu hlutina. Aldrei láta neinn stoppa þig.

Svarthol eru svört,
og draga að sér ljós,
en ekki nógu sterk,
til þess að draga að sér,
mína sál.

Tré gerir súrefni. 
ræktum tré 
ég elska trén

Andlit í trénu
manneskja í trénu. 
munnur í trénu 
augu í trénu  

Þú labbar áfram og sérð hvíta strönd
og himinbláan sjó
Þú labbar að sjónum 
Þú dýfir tánum ofan í 
Það er skrítin tilfinning.
Allt í einu ertu toguð í sjóinn. 
Þú vaknar og það er myrkur.
Þú lítur upp og sérð norðurljósin dansa.
Þú lyftist upp í þau 
Þar bíður hestur 
þú horfir betur, hann er með horn
Þér er lyft á bak og hann svífur með þig burt.

Myrkur
Kílómetrum saman
Smýgur á milli minnstu glufa og sest á
fingurgóma mína
Þögnin
Svo ógurlega hávær
Borar sig inn í heilann á mér
og vekur hjá mér ónotatilfinningu
Undarlega hughreystandi 
og glottir út í annað
Kuldinn
Eins og löðrungur beint í andlitið
og einu sannindin um að þetta sé ekki yfirstaðið
Með hverri sekúndu sem líður
rennur burtu sandkorn af von.

Englar búa á himni hátt
og koma að heimsækja fólkið.

Þegar þau koma verða þau dúfur
svo fallegar dúfur sem engin sér.

Á nóttinni þegar ég sef kemur ein Dúfa
kannski langafi eða langamma.

Þegar mér líður illa og engin hjálpar,
er einn sem hjálpar mér, engill.

Þegar ég sé einhvern en engin er þarna,
þá sé ég engil,

engil sem engin sér nema ég.

Þú situr þarna með framtíðina i höndum þér
þegar ég er hér og hugsa um fortíðina að baki mér.
Þú segir hæ! og ég vil helst segja þér allt,
eins og hversu hrædd ég er við mistök mín
eða hversu mikið mig langar bara til að vera ein,
hversu mikið mig langar til að vera góð i einhverju
eða geta gert eitthvað af viti,
hversu mikið mig langar til að finna sjálfa mig
-og vita hver ég er
-og hver ég verð.

Það er dimmt og ég er hræddur
ég veit ekki hvert ég er að fara eða hvar ég á heima.
Vindurinn blæs á móti mér og það rignir
mér finnst ég vera einhver annar.
Ég hleyp eins hratt og ég get.
Ég heyri öskur og hleyp enn hraðar
inn í myrkrið.
Ég hleyp bara eitthvert í von um að ég komist heim.
Ég er þreyttur og mig langar að sofna
en ég get það ekki og verð að halda áfram
en ég er rennblautur og leggst á jörðina.
Ég gefst upp og hætti að reyna
ég vissi að það var enginn tilgangur að reyna.
En í sama bragði sá ég spegilmynd mína
ég spyr sjálfan mig hvað get ég gert?
Ég ákvað að ég ætlaði ekki að gefast upp
ég stóð upp og hljóp eins hratt og ég gat.
Ég sá ljós þarna átti ég heima.

Ég er föst
Kemst ekki út
Ég er föst í mínum eigin huga
Reyni að brjótast út en vil það í rauninni ekki
Eitthvað við þennan hræðilega stað er svo fallegt
Kannski er til öðruvísi líf en þetta.
Ég sækist eftir hinu ókunnuga

Ég sit í rólunni upp á
stóru og fallegu heiðinni,
og ég hugsa.
Ég hugsa um allt og ekkert.

Af hverju er ég til?
Af hverju kom ég í heiminn
en ekki bara einhver allt annar?
Af hverju fæddist ég hjá þessari
fjölskyldu en ekki bara einhverri
allt annarri?

Hvað gerist þegar ég dey?

Svona hélt ég endalaust áfram
og hugsaði bara um
allt og ekkert.

Þegar litla gula hænan bakaði brauðið,
úlfurinn át Rauðhettu
og Fríða kyssti dýrið
þá var allt svo auðvelt.

Við vorum ung.

Hvert fór þetta allt?

Bráðum þurfum við að borga skatta,
keyra bíl og bera fulla ábyrgð á sjálfum okkur.

Hvar er þessi tímavél sem ber okkur aftur um tíma og rúm?

Mér finnst við standa í eilífum ruggandi báti sem virðist ekki stoppa.

Hvert fór barnið?

Viltu vinna milljón?
Viltu vinna mig?

Því lengra sem þú dregur mig
inn í miskunnarlausa baráttu
andlegra fjármála og líkamlegra skulda,
dragast gildi mín og geðheilsa
niður í herbergi dauðra starfsmanna
þar sem heilar og lík hafa logað og horfið.
Klukkan er gengin í fimm
í dag skrái ég mig út.

Ég gref
Þú grefur
Við gröfum
Hann grefur
Hún grefur
Það grefur
Þið grafið
Allir grafa

Þetta er kannski ekki mjög gott ljóð,
en það er mjög djúpt.

Ég sit á göngustígnum
Ég horfi á grasið og blómin í kringum mig.
Sólin skín á mig og á laufblöðin og trén.
Haustið kemur hratt, ég veit ekki hvenær sumarið fór.
Það eru blokkir, hvítar og bláar og allir litir regnbogans.
Ég sé flugvél og ég vil að hún taki mig með.
Þessi tími fer hratt eins og vatn í á.
Ég horfi í kringum mig, en mér líður ekki vel,
ég er ekki heima hjá mér.
Ekki hér, ekki á Íslandi. Í Póllandi er húsið mitt.
Tíminn fer svo hratt og enginn veit hvenær allt var búið.
Fuglarnir eru að fara, enginn veit hvenær þeir áttu að koma.
Eitthvað vantar mig, ég hélt að ég vissi hvað það er.
Það er fjölskyldan mín, í hjartanu mínu.

Dásemd er af drottni gjörð
dýrðleg er og fögur.
Undur er hún okkar jörð
að yrkja ljóð og sögur.

Fegurst eru og fjalla hæst
fannahnjúkar jarðar.
Landið sem að ljómar glæst
láðarhólmi Garðars.

Ísland lítur út eins og kind
en ekkert venjuleg kind.
Hún inniheldur vatnajökla
eldfjöll og norðurljós.


       

Tveir meingallaðir túnfiskar
sem koma hvor úr sinni dós
sameinast á miðri leið
og verða sem eitt
að undurfallegri rós

Næturhiminninn er
eins og risastór blettatígur
sem teygir sig yfir jörðina
Stjörnurnar eru blettirnir
sem leika um líkama hans

en þegar hann verður svangur
fer hann frá jörðinni
til að veiða sér til matar

Þá kemur dagur.

Við liggjum hér á vetrarkvöldi
og tunglið brosir til okkar.
Við gröfum okkur i snjóinn
svo snjórinn er eins og sæng.
Snjókarlarnir eru okkar lífverðir
og láta okkur vita ef einhver kemur.

Skógarnir eru fallegir
eins og gljáandi djásn.
Trén eru eins og einfættir menn
með hatta og þúsund hendur.

Það var einu sinni bolti
og hann fylltist af stolti
þegar hann fór inn í markið.
Það var rétt eftir sparkið.