tregasöngur gufu sem stígur upp úr hver
meðan sólin þrýstir glóandi tungubroddi ofan í gjótu
við dönsum kringum sjálf okkur einsog skýhnoðrar í golu
holdi klæddur ófullkomleiki undir margföldu lagi af umbúðum
allt sem lifir deyr
hlátur sem gefur til kynna að bernskudraumur sé í þann veginn að rætast
grátur sem kemur upp um óslökkvandi þrá eftir samúð
þögnin sér um að ramma inn myndir af sigrum okkar og ósigrum
mistökum okkar jafnt sem góðverkum – þögnin
hanskaklædd einsog forvörður sem tekist hefur að hreinsa burt
myglu og óhreinindi af ómetanlegu listaverki
allt sem lifir deyr
samvera sem minnir á krukku fulla af lukkumiðum
borgir sem vaka allan sólarhringinn – rándýr sem njótast (og stundum
langar ekkert okkar heim)
kirkja sem er í laginu einsog sæljón horfir til vesturs
höggmynd sem er nýbúin að nema land tekur ferðamönnum
fagnandi og á nóttunni syngja vindar í styttugarði hetjuljóð
í dögun mætir okkur garðhlið þar sem trjálauf ærslast í sólskini
líkt og glitrandi perluhengi – skilrúm milli lifenda og dauðra
minningar erfast muldra veggir sem fylgjast með samanfléttuðum líkömum
klukknahljómar smjúga gegnum skráargöt – brjóta sér leið gegnum steinsteypu
rúðugler og timbur á meðan náttmyrkrið gælir við augasteina okkar og tunglið
fylgist með líkt og alsjáandi auga guðs
– allt sem lifir deyr